6 Şubat sabahı merkez üssü Kahramanmaraş ile Gaziantep olan 7.7 ve 7.6 büyüklüğündeki iki deprem ile uyandık.
Sonrası malum…
Yerle bir olan koca koca şehirler, enkazdan çıkan yaralılar, enkaz altından çıkarılmayı bekleyen binlerce insan…
Bazıları enkazın altından sesini duyururken belki de bazıları sesini bile duyuramadan Hakk’a yürüdü…
Depremden sağ kurtulanlar, kurtulduklarına sevinemeden sevdikleri için çaresizce çırpındılar.
Tam anlamıyla acı, gözyaşı, çaresizlik.
Velhasıl 6 Şubat’tan beri canımız, yüreğimiz yanıyor, Türkiye ağlıyor.
Ancak şunu çok iyi biliyoruz ki, yüreğimiz her ne kadar onlarla olsa da her ne kadar yansa da o çaresizliği, o acıyı sadece yaşayanlar bilir.
17 Ağustos 1999’da aynı acıları biz de Kocaeli’de yaşamıştık.
Yıllardır, tekrar tekrar bu acıları yaşamış olmamıza rağmen maalesef hiç ders almadığımızı görüyorum.
Yeniden bu acıları yaşamamak için depreme hazır mıyız?
Hazır mısın Kocaeli?
Durum ortada!
Maalesef hazır değiliz.
6 Şubat’ta Kahramanmaraş, Adıyaman, Hatay, Gaziantep’in halini görünce hiç de hazır olmadığımızı gördük.
Yapı stoku olarak hazır değiliz, ilk kurtarmada hazır değiliz, deprem sonrasında yapacaklarımız konusunda bile hazır değilmişiz, onu net bir şekilde gördük.
6 Şubat depremleri yaklaşık 13,5 milyon dolayında bir nüfusun yaşadığı şehirleri vurdu.
Kimse kimseye yardıma gidemedi, herkes kendi canının derdine düştü.
Türkiye üretiminin yüzde 14’üne denk gelen bir ekonomi yok oldu.
Bütün bunları geçen hafta içinde yaşadık, bizzat gördük.
Öyleyse yakın bir zamanda beklenen İstanbul Depremi için biz ne bekliyoruz?
Neden önlemler almıyoruz?
6 Şubat’taki büyük depremlerin hemen ardından normal yaşama tekrar döndüğümüzün farkında mıyız?
Beyler, bayanlar İstanbul Depremi yaklaşıyor, depreme ne kadar hazırlıklıyız?
İstanbul Depremi’nin İstanbul başta olmak üzere Kocaeli, Sakarya, Yalova, Bursa, Tekirdağ, Düzce, Bilecik illerini içine aldığını düşündüğümüzde en az 25 milyon insanı etkileyeceğini düşündüğümüz halde neden hiçbir şey yokmuş gibi davranıyoruz?
İstanbul Depremi’nin kapsadığı alan içerisindeki bölgenin Türkiye Ekonomisi’nin en az yarısı olduğunu düşündüğümüzde ne hayal ediyorsunuz?
Düşündüğümüzde hayal bile etmek istemiyoruz aslında, değil mi?
Ancak acı bir gerçekle karşı karşıyayız.
İstanbul Depremi o-la-cak.
Neyi bekliyoruz?
İşi gücü bırakıp, depremi bekleyelim demiyorum, önlem alalım diyorum.
Uyanalım artık, diyorum.
Artık koca Marmara Bölgesi’nin yapı stokunu değiştirecek ne mali gücümüz var, ne de böyle bir zamanımız kaldı.
Tek çare olarak artık bireysel radikal kararlar alalım, diyorum.
Örneğin, depreme dayanıklı olmadığını düşündüğümüz işyerlerine ve evlere kesinlikle girmeyelim.
Mesela, biz de bu radikal kararlar çerçevesinde gazetemizin bulunduğu ofise girmeme kararı aldık.
Ya sağlamlığından çok emin olduğumuz bir yere işyerimizi taşıyacağız ya da İstanbul
Depremi’ne kadar evden çalışacağız.
Bunun da bize bir bedeli olacak elbette.
Yeniden başlamayı düşündüğümüz canlı yayınlarımızı, reklam görüşmeleri ve toplantılarını yapamayacağız, yeni projeler üretemeyeceğiz.
En önemlisi de para kazanamayacağımızı biliyoruz.
Ama olsun.
Hiç bir şey canımızdan kıymetli değil.
Bunun çok kolay olmadığını biliyoruz ama şu anda bunu uygulamaktan başka çaremiz yok.
Çünkü bu tehlikenin şakası yok, keşkesi yok.
Durum çok ciddi!
Bunun eyvahı da yok.
Parası olanlara tavsiyem, şehir merkezinden uzak arsalara bir-iki katlı çelik konstrüksiyon evlerini hemen yapsınlar.
Ayrıca bu evlerin depremden sonra çok daha değerleneceğini bilmek için kahin olmaya gerek yok.
Parası olmayanlar ise köylerine dönsünler.
Hem parası, hem köyü olmayıp çalışmak zorunda kalanlar da mutlaka güvenli bir şehre taşınsın.
Zor ama maalesef başka çaremiz yok artık.
Benden bu kadar!
