Ülke olarak manevi değerlerimizi kaybediyoruz.
O, değerler kaybolunca, saygı ve sevgi de bitmiş oluyor.
Türk Milletini ayakta tutan ise maddiyattan önce maneviyat gelmez mi?
Tarih yazan savaşlarımızı bile böyle kazanmadık mı?
Komşumuz ölünce, beraber yas tutan bir komşuluk vardı.
Şimdi, komşularımızı tanımıyoruz.
Bizlere neler oluyor?
Bitti mi?
Bitirilmek mi, isteniliyor?
Yaşanan olaylardan örnek verelim,
Bir zamanlar Körfez İlçesin de muhteşem kiraz festivali yapılırdı.
Kocaeli akın ederdi.
Aylarca süren bu festivale, Kocaeli akın ederdi.
Ünlü sanatçıları ücretsiz olarak seyretme imkanı bulunurdu.
Genellikle herkesin belirli bir noktası olur, orada buluşurlardı.
Hem eğlenir, hem muhabbetler samimi olur, ailece keyifli gün geçilirdi.
Milli bayramlar, Körfez Anıtpark’ta yapılır, hayranlıkla, duygulanarak çocuklarını seyreden anne, babalar olurdu.
Nerede O, Körfez’de yapılan Dünya yelken yarışları!
O yıllar, o imkanlarla halk için çok güzel sosyal faaliyetler yapılırdı.
Halk sıkça birbirlerini görür, sıkıntılarını yüz yüze görüşür ve çözüm bulurdu.
Şimdi, çocuklarını iş, güç nedeni ile sadece uykuda gören anne, babalar var.
Sevgiden,
Mutluluktan,
Huzurdan,
Çok uzak kaldık!
Acaba neden!
Yardımlaşma bitti!
O, reklam kokulu yardımlar yoktu, o zaman!
Kurban eti bile, dinimlze göre dağıtılırdı.
Şimdi, kurban etlerini saklamak için soğutucu dolaplar alınıyor.
Bana dokunmayan yılan hesabı gibi yaşamaya başladık.
Bir aile açlık sınırı altında ücret alırsa, matematik olarakta toplasan, eşittirin sonucun da eksiler çıkacaktır.
Ne diyelim,
Umuda kelepçe vurulmaz.
Şairin dediği gibi,
Sen yanmazsan,
Ben yanmazsam,
Bu karanlıktan, nasıl çıkacağın aydınlığa!
Biz yanalım,
Yeter ki,
Gelecek kuşaklar için, umutlu bir ülke bırakalım...
